
Ik ben Willemien Holsappel, getrouwd met Anne en samen hebben we 4 prachtige kinderen gekregen. Jesse (2012), Lauren* (2016) Mattias (2017) en Nynke (2019).
Van januari 2018 tot en met april 2024 heb ik de webshop Liefs van Lauren geleid. Hoe mooi het werk binnen de webshop ook was, ik wilde meer. De webshop maakte langzaam aan plaats voor trainingen en rouwcaching.
Ik hou van afwisseling en vindt het mooi hoe bepaalde “opdrachten” op mijn pad komen. 1 op 1 trajecten, kindercoaching, ondersteuning van scholen of sportvereniging bij een (te verwachten) overlijden, maar ook workshops en trainingen.
Ik verzorg daarnaast een deel van het inhoudelijke programma voor Stichting Rouwkost, hun maatjes trainingen. En wordt ik als freelancer gevraagd door de Babyverlies Academie om de scholing; kraamzorg bij stuitgeboorte regelmatig te verzorgen. Samenwerkingen die zorgen voor afwisseling en prachtige ontmoetingen.
Maar ik werd natuurlijk niet op een dag wakker en dacht; tjonge dat is interessant daar ga ik mijn beroep van maken. Het zaadje werd hiervoor geplant in 2016.
2016
In 2016 overleed onze prachtige dochter Lauren. Ze werd slechts 8 weken oud. In de 4 weken ervoor lag ze in het ziekenhuis op de IC. Het was een intense tijd en mijn emoties gingen alle kanten op. Een rollercoaster kun je het zeker noemen. Liefde, trots en heel veel hoop, afgewisseld met verdriet, angst en pijn.
De piepjes in het ziekenhuis maakte plaats voor stilte.
Mijn armen waren leeg.
En zo leeg als mijn armen waren, zo leeg voelde ik mij ook vanbinnen. Huilen deed ik, alleen, onder de douche. Ik wilde sterk zijn voor mijn man en onze zoon van 3. Ik moest immers door, ik had nog een zoon die mij nodig had. In die tijd schreef ik alles op wat een ontzettende goede ervaring was.
Toch was dit niet voldoende.
Ik ging door. Ik solliciteerde vlak na haar overlijden, kreeg een andere baan en probeerde leuke dingen te doen, maar het voelde niet goed. Uiteindelijk raakte ik in de zwangerschap na Lauren in een stevige depressie. Acht maanden na haar overlijden was het verdriet overweldigend groot.
Ik kon niet meer.
Ik kreeg hulp om aan de slag te gaan met mij verdriet en een luisterend oor. Dit werkte helend. Ik hoefde het niet meer alleen te doen! Ik leerde in de tijd daarna dat rouw niet alleen huilen is. Een eye- opener voor mij. Rouwen is zoveel meer.
Ik had niet alleen verdriet om Lauren maar ook om de toekomst die we niet samen konden opbouwen. Het feit dat ik haar nooit zou zien lachen, praten en grapjes zou horen maken. Ik miste mijn toekomst, hoe die had moeten zijn.
Ik leerde mijn verdriet aankijken en voelen.

Rouw kent vele vormen en kleuren en het was voor mij zoeken wat daarin bij mij past.
Het was een soort van mijzelf opnieuw uitvinden. Ik leerde een nieuwe Willemien kennen.
Zachter en meer vanuit mijn gevoel keuzes durven maken. Al blijft de neiging om maar door te willen gaan er wel zeker in zitten. Toch kan ik nu veel meer genieten van wat er wel is. De mooie momenten met mijn kinderen, de verhalen die ze elkaar vertellen en de manier waarop Lauren nog steeds een onderdeel is van mij en mijn gezin. En dat zit niet in grote dingen maar in hoe Lauren nog regelmatig genoemd wordt, vragen over haar gesteld worden. Onze jongste dochter die een bloemetje koopt voor haar grote zus. Het ontroert mij. Lauren hoort er helemaal bij en ik denk vol liefde aan haar.
Verlies verwerk je niet en dat hoeft ook zeker niet. Verlies en moeilijke momenten verweef je in jouw levensverhaal op jouw manier maar afwachten tot de tijd de wonden heelt gaat je niet helpen.

Typisch Willemien
- Ik ben heel beeldend ingesteld en gebruik graag metaforen omdat die vaak net een stukje makkelijker blijven hangen. Als je mij ooit training of een lezing hebt horen geven zul je dit zeker be-amen.
- Ik ben christen en heb God in de periode dat Lauren ziek was en overleed heel dichtbij ervaren.
Ik neem dit ook mee in onze gezamenlijke traject (mocht je dit willen). Want ik weet dat daar veel vragen kunnen zitten maar ook veel troost kan geven. - Ik praat graag en een tikke snel maar luisteren vindt ik minstens zo fijn.
- Ik ben actief en creatief. Dit merk je ook terug in de huiswerk opdrachten die je gaat maken tijdens het traject.
Zo ga je met je hoofd, hart en lijf door het traject en dus door je verdriet heen. Ik geloof dat dit de enige manier is om er sterker uit te kunnen komen. - Stil zitten en wachten tot “iets” over gaat past mij niet. Ik pak het liever aan. Of zoals ze hier zeggen; als ze het in d’r kop heeft, zit het niet in haar kont. Beetje plat maar helemaal waar.